Dader in het zonnetje

Ik was niet van plan om dit stukje te schrijven. Maar het bleef me bezighouden: een artikel in het Dagblad van het Noorden over de vermeende dader van de moord op Marianne Vaatstra. De auteur heeft het standpunt van deze man gekozen als invalshoek. Waarom hij gezwegen zou hebben over de moord en hoe moeilijk dat wel niet was. Oordeel van een psychiater: het is héél moeilijk om over zoiets te zwijgen. Jee, wat naar voor zo'n dader, zeg. En daar heeft-ie al die jaren mee rondgelopen?

Hallo. HALLO! Waar gaat dit over? We praten hier over het verkrachten en vermoorden van een kind in de bloei van haar leven. Om vervolgens ook nog de ouders jarenlang te beletten om zoiets afschuwelijks te verwerken, doordat ze geen idee hebben wat er is gebeurd. Als je zo'n artikel schrijft, hoe kom je dan ooit op het idee om de (vermeende) dader van zo'n ernstig en onvergeeflijk misdrijf ook maar 1 letter aan aandacht te geven? Hoe háál je het in je bolle hoofd!

"Nou, het is toch wel leuk om zoiets eens van een andere kant te bekijken?" Nee. Dat is het niet. Bij zo'n misdrijf is er geen "leuk"; er is alleen maar feitelijke berichtgeving. Saai? Misschien wel. Maar het is al erg genoeg. Dan moet je geen "verfrissende" invalshoek kiezen. En je moet zéker een vermeende dader geen aandacht geven. Misschien kunnen we ook nog een boek over hem schrijven. En een film maken over zijn leven. Dat hij het ook niet makkelijk had en dat het allemaal per ongeluk ging.

NEE! Nee, nee, nee. Doodzwijgen moet je zo iemand. Al was het alleen maar uit respect voor de slachtoffers.